Month: September 2006

Ik weet niet hoe het komt. Misschien is het de warmte, misschien komt het door alle indrukken. Ik droom van reizen naar verre oorden. Vannacht droomde ik van de Himalaya. Het landschap in mijn droom was duidelijk beinvloed door de film ‘Seven Years in Tibet’ die onlangs op TV was.

Koud water is het enige waar ik naar verlang. De Nijl mag ik niet in want dan krijg ik bilharzia. Een larf van een zoetwaterslak die in het water leeft dringt bij je binnen door je huid. Dit worden wormen die vervolgens eitjes leggen in je blaas. De eitjes pis je uit. Ik kan ook al geen water drinken in het openbaar want het is Ramadan. Morgen wordt het gelukkig koeler.

Binnen is het net uit te houden. We worden opgehaald voor een afspraak door een chauffeur met een auto met airconditioning. Heerlijk! Pas om vijf uur s’avond weer naar buiten gegaan voor Iftar. De lucht voelt als een dikke wollen deken als je de deur uitstapt. Ondanks dat ik sandalen aanhad had ik het gevoel dat ik bergschoenen met geitenwollen sokken droeg.

Victoria’s eerste tandje!

Gisteravond getroffen door de Vloek van de Farao. Voelde me even goed ziek, maar vandaag is het beter. Dit is een uitzicht vanaf het vorig jaar geopende Al-Azhar Park, een groen eilandje in oceaan van rood, geel en grijs.  Op de voorgrond zie je Islamitisch Kaïro. Op één van de daken staat een geit.

Niemand heeft het ons verteld. We hebben drie dagen in de verkeerde tijd geleefd. We verbaasden ons er al over dat alles telkens een uur later opende of dat afspraken een uur te laat waren. We dachten: dat is het Egyptisch uurtje. Eigenlijk zou de klok veel later naar wintertijd gaan, maar de overheid had opeens besloten nu al de klok een uur terug te zetten in verband met de Ramadan.

Hier zou ik gewoonlijk niet kunnen fotograferen zonder geschept te worden door een bejaarde Peugeot of Fiat. De zon is onder, iedereen eet. Als het Iftar is, het einde van het dagelijkse vasten, schieten ze een groot kanon af.

Bij ons om de hoek zagen we een kalf vastgebonden aan een parkeermeter. Twee uur later lag er een grote plas bloed.

We kunnen niet over straat met Victoria zonder dat we besprongen worden door mensen die haar willen vasthouden, aanraken, rare bekken of geluiden tegen haar maken, haar zoenen of zelfs foto’s van haar maken met hun mobiele telefoon.

Op straat worden we vaak begroet met ‘Welcome to Egypt’. Zomaar mensen, dus niet mensen die iets van je willen. Je hebt ook mensen die iets van je willen, maar als je lacht en een grap maakt ben je van ze af. Mensen zijn zeer behulpzaam en onbaatzuchtig. Als de mensen niet zo aardig waren weet ik niet of ik het hier uit zou houden.