goodbye sunshine

corniche an-nil
corniche an-nil

Dadelijk gaan we naar het dakterras van het Nile Hilton om nog één keertje de zon achter de piramiden te zien zakken. Morgen om 14:15 uur landen we met Egyptair vlucht 757 op Schiphol. Dit is voorlopig de laatste post op het Kaïrolog. Ma’as salaama!

eurodusnie

uitzicht vanaf el-qalaa
uitzicht vanaf el-qalaa

Gisteravond werd ik aangesproken door een politieagent. Hij opende zijn hand en ik zag iets dat ik al lang niet meer gezien had: een muntstuk van 1 Euro. Of ik dat niet kon wisselen. Ik gaf hem een biljet van 10 Pond en nam het muntstuk aan. Meteen stond er een tweede agent naast me, ook hij had een Euromunt in zijn hand! Ik had alleen nog voddige 1 Pond biljetten en biljetten van 50 Piaster. Het moet er wonderlijk uitgezien hebben, iemand die omslachtig een stapel bankbiljetten aan het uittellen is voor een agent. Het zegt iets over de economische situatie van Egypte. Iemand zei vandaag tegen me, terwijl hij me met gele 200 Euro biljetten betaalde, hiermee betalen Arabieren uit de oliestaten. Een Egyptenaar moet het doen met 1 Euro.

macdonaldsdag

uitzicht over zamalek
uitzicht over zamalek

De lamp in de badkamer is weer stuk. Toen we hier kwamen deed de helft van de lampen het niet, waaronder de badkamerlamp. We douchten bij het licht van een bureaulamp. Dat de lampen vervangen werden was één van onze eerste wapenfeiten. Dat de lamp nu weer stuk is, ervaren we als een aankondiging van ons nadere vertrek. De afgelopen maanden hebben we hier een nieuw leven opgebouwd en veel geïnvesteerd. Het is een raar gevoel dat dit bestaan in de laatste dagen in hoog tempo om ons heen instort. Ook Victoria heeft vandaag afscheid moeten nemen van haar geliefde Bulgaarse babysit. Ze hebben samen een feestje gebouwd. Victoria kreeg een ijsje, maar lustte die niet. We vonden een verkreukte MacDonalds vlag in de hal.

c.r.i.

kruising 6e oktober overpass met 26e juli straat
kruising 6e oktober overpass met 26e juli straat

Omdat het moeilijk is om echt lekker uit eten te gaan in Kaïro, een tip voor een restaurant. Het zit op de hoek van de 26e juli straat met de 6e oktober overpass. Als je je door de mensen, bussen en de slechte lucht hebt geworsteld, zie je een neo-Classisistisch gebouw met een grote stalen deur. Voor deze deur staat een militair met kalashnikov en bajonet. Er is geen bord. Je belt aan. De portier doet open. Je loopt over de patio naar een tafeltje waar je 10 pond betaald voor een ‘Invitato’. Welkom in het Centro Recreativo Italiano. Een klein stukje Italie, waar je minstens zo goed kun eten als in Il Maccheroni op de Piazza delle Coppelle in Rome.

cairo sunset

zomor kanaal weg
zomor kanaal weg

De zon is er altijd, wolken zijn zeldzaam. Vroeg in de morgen is er soms wat mist van de Nijl, maar die is snel weg. In avond hangt de zon als een oranje reus boven de horizon. Dan weet je het zeker, dit is Afrika. De zon is zacht als er een koel briesje waait, je voelt alleen de warmte van de stralen. Als de zon zeer fel schijnt kun je je in de schaduw verstoppen. Of juist oplossen in het tegenlicht. Doch als het een keer bewolkt is voel ik me naakt. Alles wordt zichtbaar. Alsof iemand in de bioscoop de lichten aandoet. Wat ik dacht dat Kaïro was blijkt niet meer dan een illusie.

good luck taxi

el-qalaa
el-qalaa

Al maanden maak ik gebruik van taxi’s. Ze hebben hier geen werkende meters, dus het is altijd gedonder. Vanmiddag gaf ik per ongeluk 100 Egyptische Pond, ik wilde een tientje geven. Hij begon te protesteren, dus ik dacht snel weglopen. Ik vraag me af wat hij met het geld heeft gedaan. Zou hij in de ahwa een middagje sheesha zijn gaan roken met zijn vrienden? Of heeft hij misschien cadeautjes gekocht voor zijn kinderen? Ik hoop het laatste. Ik zie het voor me; de taxichauffeur loopt zijn huis in een buitenwijk van Kaïro binnen, zijn handen vol met pakjes. Tranen van blijdschap mengen zich met het vuil op de kinderwangetjes.

verdwijnpunt

raud al-farag
raud al-farag

De stad slokt me op. Ingesponnen tussen de winkeltjes, de automonteurs, de ahwa’s, de makwagi, de bawwèb en iedereen die me kent en groet. Als mijn vlucht niet al geboekt was, zou ik hier verdwijnen tussen het zwart van de straat en het bruin van de muren. Opgaan in de dieselwolken en het langs mijn hand suizende verkeer terwijl ik met ogen dicht ik de weg oversteek. Wegzakken in het samengepakte vlees in de metrowagon. Eindeloos lopen, de putten, stenen en het vuil ontwijkend. Totdat iedereen thuis mij vergeten is. De felle halogeenverlichting verblind me. Ik koop Luxor bier, ik ben moe. Ik heb het verdiend.

daily star

nijl bij de kubri sitta wa ashrin yulyu
nijl bij de kubri sitta wa ashrin yulyu

Al drie maanden vertel ik op dit blog over Kaïro. Nu gaat het over wat Kaïro van mij vindt, uit de Daily Star Egypt van vandaag:

Visiting Dutch artist Misha de Ridder is still trying to find the focus of his series of photographs of Cairo as it changes in one afternoon’s gradual sunset. Starting at the pyramids outside Cairo, his work spirals inward through the brick tenements of Giza and posh hotels of Garden City, finally ending up downtown. With bright colors and crisp edges, he manages to capture a surprisingly sharp image of Cairo, more vivid than what most of us see through the smog and traffic.

het oog van de storm

uitzicht vanaf fustat park
uitzicht vanaf fustat park

Voordat ik naar Egypte ging had ik een ander beeld van moslims dan nu. Van spanning tussen de Westerse waarden en de islam, de angst voor terreur die het Westen in zijn greep houdt, je merkt er hier weinig van. Amerika of Holland, het is allemaal goed volk. Alleen Israël, dat is toch wat minder. Ik was voor vertrek bang dat ik vervelende opmerkingen naar me hoofd geslingerd zou krijgen, of erger, maar nee. In het midden van een zware storm, het oog van de storm, is het het windstil en de zon schijnt. Misschien is Egypte wel dit oog. Dat wordt schrikken als ik straks thuis de televisie aan zet.

de menselijke maat

el mazzalat
el mazzalat

In Kaïro heeft de mens het modernisme overwonnen. Ik was vandaag in een betonnen hoogbouwproject uit de jaren 60. De stijl was extremer dan ik in Europa gewend ben. Sommige gebouwen leken net sculpturen. Het beton was zwart aangeslagen door de luchtvervuiling. Maar waar in Europa deze wijken vaak het slachtoffer worden van criminaliteit en ghettovorming, zijn ze hier opgenomen in het grote levende organisme van de stad. Het straatbeeld is niet anders dan elders: mensen die op houtvuurtjes mais grillen, mensen die op gasbrandertjes thee zetten. Welke monsterlijke gebouwen je ook neerzet, Kaïro blijft onverstoorbaar zichzelf.