Vanmorgen stopte ons antieke houten Schindler liftje uit 1940, met raampjes van geslepen glas, abrupt tussen twee verdiepingen. Toen ik het liftje voor het eerst zag wist ik dat het er eens van zou komen. Toch krijg je na verloop van tijd meer vertrouwen. Ik drukte op de alarmknop. Doodse stilte. Na enige tijd lukte het om de aandacht te trekken van onze buurman, die gelukkig zijn deur open had staan. Hij haalde Eid, onze bawwèb, een lange pezige man in een grijs-blauwe kaftan. Met magische vingers betaste hij de knoppen van zijn troetelkindje en met een schok vervolgde ons liftje zijn weg naar beneden.