Vandaag ben ik naar de politiepost gegaan om aangifte te doen van mijn gestolen portemonnee. Stil langs de agent die ligt te slapen op zijn Kalashnikov. Geschokt kijkt de agent achter het bureau me aan. Aangifte doen, waarom!? Op een blanco vel moet ik alles opschrijven. Hij bellen. Zijn gezicht klaart op. Nee, ik moet naar de politiepost in het metrostation. Shukran. Een man met herdershond wijst me een ranzig hok. Binnen zitten wat agenten en Christiane F. met een hoofddoek. Engels? Nee. Bellen. Engelstalige man aan de lijn. Aangifte, gestolen! In het hokje ontstaat een hevige ruzie over dozen eten voor Iftar. Het zijn er vast te weinig. Ze lijken me vergeten. En … ? De agent begint te gebaren dat ik weg moet gaan. Ik geef het op.