misha de ridder
Iedereen zegt dat Kaïro zo’n veilige stad is. Mooi niet! Ik ben nog nooit gerold. Vanavond dus voor de eerste keer op het metrostation bij het instappen. Mensen gaan hier asociaal dringen om het rijtuig binnen te komen. Tijdens dit gedrang werd mijn portefeuille uit de voorzak van mijn broek gestolen. Knap staaltje, want ik krijg hem er zelf amper uit. Ik hoop dat de dief zich erg schuldig voelt als hij mijn portemonnee openklapt en hij het lieve snoetje van Victoria ziet.
Tegenover ons appartement staat een huis voor meisjes die in de stad naar school gaan. De vrouwelijke seksualiteit is nogal afwezig in het straatbeeld. De dames zijn zo goed ingepakt dat het de nieuwsgierigheid prikkelt. Vanaf mijn balkon kan ik door de kieren van de luiken van het meisjeshuis een glimp opvangen van het verborgen leven. Gisteravond zag ik dat een meisje iets verstopte in haar bed. Ze tilde haar matras half op en legde iets in het bed. Daarna legde ze het matras weer terug.
Ik weet niet hoe het komt, maar vliegen zijn hier sneller dan hun Nederlandse soortgenoten. In Amsterdam mep je nog wel ‘ns een vlieg uit de lucht met je handen. Hier is het onmogelijk. De vliegen lijken ook iets slanker en peziger. Vandaag heb ik een hele goede sapbar ontdekt. Ze hebben hier hybride sinaasappels die op een citroen lijken en ze smaken ook zo. Heerlijk!
In Kaïro doet het verhaal de ronde dat er een geheime bar is waar apen je hasj of wiet komen brengen. Je schijnt de aap te moeten laten meeroken met wat hij voor je haalt. Niemand is er geweest, toch weet iedereen zeker dat de bar echt bestaat.
Onze bejaarde schoonmaakster maakt schoon sinds haar zesde. Ze ziet eruit alsof ze onmogelijk iets zou kunnen schoonmaken. Haar zoon wilde politieagent worden. Na enkele malen gezakt te zijn voor het toelatingsexamen was hij toch geslaagd. Hij bleek ondertussen twee jaar te oud en werd alsnog geweigerd. Hij werd bewaker van een bowlingbaan. Prachtig uniform. Dolgelukkig. Een meisje vroeg of hij wilde vrijen na sluitingstijd, als het rustig was. De zaak werd ondertussen bestolen. Ontslag. Weg uniform. Hij ging bruiloften filmen. De politiecommissaris zei: als je mijn bruiloft gratis doet, mag je alle bruiloften van het bureau doen. Hij deed zijn best maar toen hij thuis kwam bleek de film onherstelbaar gebroken.
Cola wordt hier veel gedronken. Coca-Cola komt uit Atlanta, uit het broeierige zuiden van Amerika. In een warm klimaat is het verfrissende drankje een welkome vriend. Nu ik herstellende ben van mijn Egyptische bacterie snap ik ook dat cola ooit verkocht werd als medicijn. Voor vertrek tipte de tropenarts dat een blikje cola per dag kon voorkomen dat je ziek werd. We moesten er toen erg om lachen. Sinds ik vandaag dat blikje cola gedronken heb ben ik dus weer helemaal okay … nu Julia nog.
Dit is een conciërge van de Townhouse Gallery. Gisteravond heeft hij de hele galerie een fantastische Iftar maaltijd aangeboden bij hem thuis. Zijn vrouw had vast drie dagen in de keuken gestaan, zoveel eten was er. Jammer genoeg werd ik vannacht getroffen door een of andere Egyptische bacterie. Ik ben nog steeds doodziek. Ik ga het hem maar niet vertellen.
Gisteravond ging ik falafel en linzensoep afhalen. Arabisch lezen kan ik niet, dus vraag me niet waar. Ik ben allang blij dat ik mijn bestelling kan doen. In de snackbar spraken ze moeizaam Engels. Voetbal was het onderwerp. Of ik ervan hield. Ja. De snackbar begon: Ajax, Feijenoord, Cruyff, Van Nistelrooy. Wat mijn club was. Ajax. Ik ken geen Egyptische voetballers. Nee? Mido! Ik ken Mido niet. Speelt bij Ajax!! Jij houdt niet echt van voetbal! Binnen een minuut val ik door de mand. Egyptenaren zijn goed om in een kort simpel gesprek erachter te komen wie jij bent. Thuis op het internet Mido opgezocht. Hij blijkt al in 2003 door Ajax gewipt te zijn omdat hij een schaar naar een andere speler had gegooid.
We dachten dat we helemaal gewend waren hier. Dus niet. De smog was vandaag verstikkend en omdat we een paar ongelukkige routes langs drukke verkeersaders hadden genomen kwam het hard bij ons aan. Echt wennen aan de luchtvervuiling gaan we nooit. Om bij te komen hebben we geluncht in het Sheraton hotel. Pas in de koelte van de airconditioning en met zicht op de weelderig begroeide Nijl-oever van Gazira verscheen een pastoraal Kaïro, zonder auto’s en met hier en daar een ezeltje.
Vanmorgen stopte ons antieke houten Schindler liftje uit 1940, met raampjes van geslepen glas, abrupt tussen twee verdiepingen. Toen ik het liftje voor het eerst zag wist ik dat het er eens van zou komen. Toch krijg je na verloop van tijd meer vertrouwen. Ik drukte op de alarmknop. Doodse stilte. Na enige tijd lukte het om de aandacht te trekken van onze buurman, die gelukkig zijn deur open had staan. Hij haalde Eid, onze bawwèb, een lange pezige man in een grijs-blauwe kaftan. Met magische vingers betaste hij de knoppen van zijn troetelkindje en met een schok vervolgde ons liftje zijn weg naar beneden.