Soms als ik ’s ochtends in mijn bed lig meen ik in het razen van het verkeer, het ruisen van de wind te herkennen. Ik stel me voor dat het buiten stormt en de lucht donker en grijs is. Dan doe ik de luiken open: een blauwe lucht, iedere dag weer. Regen heb ik al maanden niet gezien. Op 15 december vliegen we naar Nederland terug. We hebben er nog niet zo’n zin in. We worden overvallen door vlagen melancholie. We missen Kaïro nu al. Ik maak nog snel lijstjes met wat ik nog wil doen. En zondagavond Lost & Found in de Townhouse