log

We dachten dat we helemaal gewend waren hier. Dus niet. De smog was vandaag verstikkend en omdat we een paar ongelukkige routes langs drukke verkeersaders hadden genomen kwam het hard bij ons aan. Echt wennen aan de luchtvervuiling gaan we nooit. Om bij te komen hebben we geluncht in het Sheraton hotel. Pas in de koelte van de airconditioning en met zicht op de weelderig begroeide Nijl-oever van Gazira verscheen een pastoraal Kaïro, zonder auto’s en met hier en daar een ezeltje.

Vanmorgen stopte ons antieke houten Schindler liftje uit 1940, met raampjes van geslepen glas, abrupt tussen twee verdiepingen. Toen ik het liftje voor het eerst zag wist ik dat het er eens van zou komen. Toch krijg je na verloop van tijd meer vertrouwen. Ik drukte op de alarmknop. Doodse stilte. Na enige tijd lukte het om de aandacht te trekken van onze buurman, die gelukkig zijn deur open had staan. Hij haalde Eid, onze bawwèb, een lange pezige man in een grijs-blauwe kaftan. Met magische vingers betaste hij de knoppen van zijn troetelkindje en met een schok vervolgde ons liftje zijn weg naar beneden.

Vandaag besefde ik me dat sinds ik hier ben iedereen elk initiatief dat ik neem probeert te ontmoedigen. Ze weten het altijd beter. Soms is dat ook zo, maar heel vaak ook niet. Als ik naar rechts wil lopen naar de pyramides, roepen ze dat ik naar links moet. Terwijl ik zeker weet waar ik heen moet. Vaak weten ze het zelf niet eens, zeggen ze maar wat, gewoon om het beter te weten. Ook zeggen ze dat ik teveel betaal, en dat zij het voor minder kunnen krijgen. Waarschijnlijk hebben ze gelijk.

Ik weet niet hoe het komt. Misschien is het de warmte, misschien komt het door alle indrukken. Ik droom van reizen naar verre oorden. Vannacht droomde ik van de Himalaya. Het landschap in mijn droom was duidelijk beinvloed door de film ‘Seven Years in Tibet’ die onlangs op TV was.

Koud water is het enige waar ik naar verlang. De Nijl mag ik niet in want dan krijg ik bilharzia. Een larf van een zoetwaterslak die in het water leeft dringt bij je binnen door je huid. Dit worden wormen die vervolgens eitjes leggen in je blaas. De eitjes pis je uit. Ik kan ook al geen water drinken in het openbaar want het is Ramadan. Morgen wordt het gelukkig koeler.

Binnen is het net uit te houden. We worden opgehaald voor een afspraak door een chauffeur met een auto met airconditioning. Heerlijk! Pas om vijf uur s’avond weer naar buiten gegaan voor Iftar. De lucht voelt als een dikke wollen deken als je de deur uitstapt. Ondanks dat ik sandalen aanhad had ik het gevoel dat ik bergschoenen met geitenwollen sokken droeg.

Victoria’s eerste tandje!

Gisteravond getroffen door de Vloek van de Farao. Voelde me even goed ziek, maar vandaag is het beter. Dit is een uitzicht vanaf het vorig jaar geopende Al-Azhar Park, een groen eilandje in oceaan van rood, geel en grijs.  Op de voorgrond zie je Islamitisch Kaïro. Op één van de daken staat een geit.

Niemand heeft het ons verteld. We hebben drie dagen in de verkeerde tijd geleefd. We verbaasden ons er al over dat alles telkens een uur later opende of dat afspraken een uur te laat waren. We dachten: dat is het Egyptisch uurtje. Eigenlijk zou de klok veel later naar wintertijd gaan, maar de overheid had opeens besloten nu al de klok een uur terug te zetten in verband met de Ramadan.

Hier zou ik gewoonlijk niet kunnen fotograferen zonder geschept te worden door een bejaarde Peugeot of Fiat. De zon is onder, iedereen eet. Als het Iftar is, het einde van het dagelijkse vasten, schieten ze een groot kanon af.