Month: October 2006

Ter ere van het naderende einde van de Ramadan laat de overheid mannen met baarden oppakken onder het motto van terreurbestrijding. Een medewerker van de galerie werd gisteren door de politie uit zijn taxi gevist en drie uur lang vastgehouden omdat hij een baard heeft. Ik heb mijn baard nog niet afgeschoren. Vanmiddag toen ik het raam opende kwam er een grote witte wolk insecticide het huis binnen. Tegen de muggen, volgens mij. Maandag is het Eid al-Fitr, het verbreken van het vasten. Dan is het een week feest!

Een gammele tram die zwabbert dat je er zeeziek van wordt rijdt langs een koffiebar Amerikaanse stijl met een glimmende SUV voor de deur. De contrasten zijn groot. Verschillende realiteiten lopen naadloos door elkaar heen. Vandaag waren we in het pas geopende Citystars. Een archetype shopping mall, de eerste in Egypte, ook de verveelde pubers ontbraken niet. Weer thuis toen we uit de taxi stapten zagen we een wezel wegschieten in een holletje onder een garagedeur.

Ik zag een man met een vleesbeen. Zijn been was wel drie keer zo groot in omvang als een normaal been. Hij zat op de grond te bedelen, zijn been tentoongesteld op een dekentje. Op straat zie je ziektes die in Nederland verborgen blijven: vergroeide handen en hoofden, lichamen vol met open wonden, klompvoeten en ik zag ook een hond met schurft die zichzelf kaal gebeten had. Het enige dat je niet op straat ziet zijn gekken. Waar die gebleven zijn?

Er vloog net een vogel tegen de ruit. Boem! Hij leeft nog. Ik zag hem weer wegvliegen. Dacht eerst dat het een voetbal was. Maar daarvoor wonen we iets te hoog. Of het moet een talentje zijn dat ontdekt wil worden. Victoria stinkt ondertussen als een Kaïreense geit. Niks zoet baby geurtje meer. Misschien is dat de reden dat we al drie oppasmeisjes versleten hebben in een maand. De laatste is een dag geweest en heeft een uur of twee gewerkt. De volgende dag zei ze dat ze niet meer kwam omdat het werk te zwaar voor haar lichaam zou zijn.

Al weken probeer ik toestemming te krijgen om te mogen fotograferen in het Egyptisch Museum. Vandaag was ik bij de Supreme Council of Antiquities in Zamalik waar een vriendelijke meneer me wist te vertellen dat er ‘no way’ was. Daarna ben ik over het eiland Zamalik gaan zwerven. Ik stuitte op een vreemd parkje waar het Nijl Aquarium gevestigd is. Een grotto huisvestte een akelig vismartel gebeuren en een kolonie vleermuizen. Een man probeerde de vleermuizen te vangen met een netje. Op mijn vraag of de vleermuizen in de grotto thuishoorden antwoordde de man dat ze guave en mango eten. En of ik happy was. Ja, zei ik.

Victoria heeft voor het eerst vast voedsel gegeten. Bij de fruitboer hebben we de mooiste banaan uitgezocht die we konden vinden. Toen de winkelier hoorde dat de banaan voor Victoria bestemd was gaf hij hem gratis mee. Het voeren zelf bleek gecompliceerder. Het werd een groot bananadrama met overal banaan behalve in het buikje van het mormel.

Om vier uur vannacht was het zover. Wapperende gordijnen in onze hotelkamer. Kletterende regendruppels op straat. Ik ging op mijn balkon staan. Over de blauw-zwarte zee waaide een frisse bries in mijn slaperige gezicht en ik voelde de druppels op mijn huid. Weer binnen bleek de hotelkamer vol muggen. Na een klein bloedbad aangericht te hebben weer onder de lakens gekropen.

Zes meter onder mijn voeten ligt de stad van Cleopatra en Marcus Antonius. Alexandrië is een romantische stad. Wandelend over de Corniche langs de Middellandse Zee moet ik denken aan L’Etranger van Albert Camus en hoor ik honderd kilometer verderop de kannonen weer bulderen in El Alamein. ‘s Nachts zie ik ratten wegschieten tussen het vuilnis op het strand.

In de Volkskrant online las ik dat Lingo dreigt te verdwijnen van tv. Er kijken teveel ouderen naar. Een frisse wind waait door Nederland. Die missen we hier. En regen. Zo’n pas nat geregende straat. Vanmiddag gaan we naar Alexandrië. Wat bijzonder schijnt te zijn is dat van de vele duizenden jaren geschiedenis niets meer te zien is. Gelukkig is er een azuur-blauwe Middellandse Zee.

Vandaag ben ik naar de politiepost gegaan om aangifte te doen van mijn gestolen portemonnee. Stil langs de agent die ligt te slapen op zijn Kalashnikov. Geschokt kijkt de agent achter het bureau me aan. Aangifte doen, waarom!? Op een blanco vel moet ik alles opschrijven. Hij bellen. Zijn gezicht klaart op. Nee, ik moet naar de politiepost in het metrostation. Shukran. Een man met herdershond wijst me een ranzig hok. Binnen zitten wat agenten en Christiane F. met een hoofddoek. Engels? Nee. Bellen. Engelstalige man aan de lijn. Aangifte, gestolen! In het hokje ontstaat een hevige ruzie over dozen eten voor Iftar. Het zijn er vast te weinig. Ze lijken me vergeten. En … ? De agent begint te gebaren dat ik weg moet gaan. Ik geef het op.