In mijn jeugd droomde ik ervan om in de Teletijdmachine van Professor Barabas te stappen en me in het leven van de Middeleeuwen of de Oudheid te storten. In Kaïro heb je geen tijdmachine nodig. Je neemt de metro naar El Moneeb en je gaat lopen. Eerst moet je door een schemerzone. Je loopt over een onverharde weg in de stofwolken van mini-busjes, riksja’s en paardenkarren. Het vuilnis ligt hoog opgetast, stinkt en staat soms in brand. Vanuit de betonskelet met rode bakstenen bouwsels kijken duizend ogen je na. Je loopt een steeg in. Aan het einde zie je warm zonlicht. Opeens ben je honderd jaar terug in de tijd. Je staat in een idyllisch groen akkerlandschap met dadelpalmen. Een briesje laat het hoge gras wuiven en ergens loopt een ezeltje. Een boerenmeisje in een kaftan komt je tegemoet. Ze kijkt je aan met een stralende glimlach. Je ziet een rij witte tanden in haar bruine gezicht.
